Ziba Osmanlı: Musiqi Dünyasında Bir Əfsanə

Ziba Osmanlı'nın "Sahnə mənim həyatımdır" sözləri, musiqi dünyasında dərin mənalar daşıyan ifadelerdir. Bu ifadələr, onun sırf bir ifaçı olmağı əks etdirməklə yanaşı, onun sənin səsində hiss etdiyi ruhu, içindəki dərin duyğuları ifadə edişinin bir göstəricisidir. Sahnəyə olan münasibəti, illərlə dərinləşən, möhkəmlənən bir aşk kimidir. Bu bağlılıq, onun təqdim etdiyi musiqinin özəlliyində, dinləyicinin ürəyinin dərinliklərinə qədər hərəkət etdirir. Ziba, musiqi ilə uşaq yaşlarından tanış olub. Onun ilk notlarla tanışlığı, bir çox sənətkar kimi, səsiz bir sevgi ilə başlayıb. Musiqinin sehri, səsin gücü və sözlərin melodiyaya çevrilməsi, onu valeh edib. Sahneye ilk dəfə ayaq basdıqdan sonra, bu sehrin bir parçası olmaq arzusunu hiss edib. O andan etibarən, sahnə onun üçün sadəcə bir platforma deyil, duyğuların yarandığı, ruhun azadlıq tapdığı bir məkan olmuşdur. Sahnəyə addım atdığı ilk gündən etibarən, Ziba Osmanlı yalnız oxumayıb, yaşamış, hiss etdirmişdir. Onun ifasında təkcə musiqi yox, eyni zamanda həyat var: sevincin gülümsəməsi, kədərin göz yaşı, ümidsizliyin sükutu, ümüdün pıçıltısı... Ziba'nın sənətində bir özəllik vardır: O, yalnız səsi ilə deyil, gözləri ilə də danışır. Tamasaçı onu izləyərkən, yalnız bir ifaçını deyil, bir ömür yaşayan insanı görür. Onun baxışlarında illərin təcrübəsi, duyğuların dərinliyi və sənətə olan sonsuz sevgi oxunur. Çünki o, baxışları ilə sahnəyə olan eşqin aynasını tutur. Ziba Osmanlı'nın sahnəyə çıxdığı anlarda salonda bir sükunət hökm sürür - sanki hər kəs bir musiqi deyil, bir etiraf dinləməyə hazırlaşır. O, mahnılarını oxumazdan əvvəl, tamasaçının gözləri ilə danışır: "Bu gün sizinlə ruhumu bölüşmək istəyirəm, hazırsınızmı?" - deyə susaraq soruşur. Ziba Osmanlı, yalnız sahnədəki obraz deyil. O, kənarda da eyni həssaslığa, dərin düşüncəyə malik bir insandır. Musiqi onun üçün yalnız ifa vasitəsi olmaqla qalmayıb, eyni zamanda özünü tanıma yoludur. O, hər bir mahnını seçərkən, hər bir misranı ifa edərkən, onu sadəcə səsdəndirmir, yaşayır, duyur və içində bir ömür kimi daşıyır. Ziba üçün musiqi, bilmədiklərini ifadə etmək üçün bir dildir. Bu səbəbdən, onun ifasında süni heç nə yoxdur. Nə sönük, nə büzük, nə də quru. Onun ifası, yaşanmış bir həyatı ifadə edən tərzdədir. Ziba Osmanlı, Azərbaycan musiqisinin klassiklə müasir arasında gözəl bir körpü qurub. Onun repertuarında Azərbaycanda xalq musiqisinin ahəngi, muğamın kövrək ruhu və müasir estradanın emosional gücü birləşir. Bu sintez, onun fərqliliyini artırır. O, xalq mahnılarını elə oxuyur ki, sanki yüz illərin həsrəti onun səsində canlanır. Müasir bəstəkarların əsərlərini təqdim edərkən, sözlərin sanki bu gün yaranıb, bu dəqiqə qəlbindən süzüldüyünü hiss etdirir. Ziba Osmanlı üçün səhnə, yalnız iş yeri deyil - orada yaşayır, nəfəs alır, var olur. Alqışlar onun üçün yalnız səs deyil, qəbul olunmuş bir ruh halıdır. Tamasaçının ayağa qalxması, göz yaşları, gülüşü - bunlar onun üçün ən böyük mükafatdır. Onun hər konserti, ifaçı ilə dinləyici arasında sözsüz anlaşıma, səsiz bir söhbətdir. Bir dəfə səhnədən düşdükdən sonra belə demişdi: "Səhnədə nə qeder yaşayırım, o qadar yaşayıram. O işıqlar sönəndə, sanki bir az da susuram içimdə... Amma sabah yeni səhnəyə çıxacağımı bilmək mənə həyat verir." Ziba Osmanlı, Azərbaycan musiqisinin sadəcə ifaçısı deyil - o, ruhu olan bir sənətkardır. Onun hər çıxışı, musiqinin insana necə dərin təsir edə biləcəyinin canlı sübutudur. Onun səsi ilə danışan duyğular, gözləri ilə danışan iç səs, ifası ilə yaranan səsiz hekayələr - bütün bunlar, onu tamasaçının yaddaşında silinməz izlər buraxır. Səhne onun üçün nədir? - Sadə cavab: həyatın özü. Ziba Osmanlı səhnədə yalnız oxumur. O, özünü yaşayır. Və biz - tamasaçılar - onun bu həyatını hər dəfə bir az daha yaxından hiss edir, onu dinlədikcə bir az da özümüzü tapırıq. Onun səsi qəlbimizdə, baxışları yaddaşımızda, sənəti olan eşqi isə Azərbaycan musiqisinin tarixində yaşayacaq.